เฟรรัน โตเรส: ความเงียบของประตูนาทีสุดท้าย

ประตูที่เปลี่ยนทุกอย่าง

ฉันไม่ขอแสงสว่าง—ฉันขอความเงียบ เมื่อเรียกฉันว่า “อนาคต” ฉันยิ้ม… เพราะจำได้ว่ามันรู้สึกเหมือนอะไร เมื่ออยู่คนเดียวบนสนามตีสองยาม ก่อนซ้อม ฟุตบอลไม่วัดด้วยประตู—มันวัดด้วยลมหายใจ—หลังนกร้องปิด

อารมณ์สามประการ

พวกเขาพูดถึง “ไตรรงค์”—นิโก้,亚马尔, ฉัน—as หากเราเป็นอาวุธ แต่เราไม่ใช่อาวุธ—we เป็นบาดแผลที่เรียนร้องไปด้วยกัน ฉันดูเกมไม่เพื่อชิงถ้วย—แต่เพื่อได้ยินเสียงสะท้อนของความฝันไร้ผู้ใหญ่ในเบอร์นเลขของทุกเสื้อในทุกเมือง

มุมที่กลายเป็นบ้าน

บาร์เซโลนาไม่มองฉันว่า “อนาคต” เขาอยากได้ร่างกายของฉัน—ความเงียบ—even เมื่อเขาไม่มองเห็นมัน การซ้อมของฉันไม่ใช่วินัย—มันคือศักษาห่อในแสงจันและเลือดแดงใต้ม้านั่งว่างเปล่า ฉันไม่วิ่งตามชื่อเสียง—I เดินตามความหมาย d และบางครั้ง… เมื่อประตูนาทีสุดท้ายตกลง คุณจะไม่ได้ยินเสียงเชียร์—you จะได้ยินตัวเองหายใจอีกครั้ง