คุลมเบ กับประตูยามสุดท้าย

เงียบก่อนนกหวี

ฉันนั่งคนเดียวที่โต๊ะ มองหน้าจอที่เลือนเป็นสีเทา—ภาพที่Only นักปรัชญาของเกมเท่านั้นจะเห็น คุลมเบไม่ได้มาในช่วงเวลาการซื้อขาย; เขามาในช่วงเงียบระหว่างจังหวัดหัวใจ ไม่ใช่มาร์เก็ตติ้ง ไม่ใช่การพนัน แต่คือความเชื่อ—สลักด้วยเลือดแดงใต้แสงจันทร์

มันราคาอะไรให้เรา?

เขาบอกว่ามันเป็นสัญญา dài; ผมว่ามันคือบทกวีช่วงพักครึ่ง:สามวินาทีแห่งความเงียบก่อนความวุ่นวายเปิดออก เราไม่ตะโกนเพื่อสถิติ—weep เพื่อสิ่งที่พวกเขาไม่เคยแสดงให้เราเห็น: มันใช้ความกล้าหาญมากแค่ไหนในการโค้งเข้าหาความสง่างาม

การยิงสามแต้มมุม

นี่ไม่ใช่อีกต่อไปแล้วเรื่องการซื้อขาย มันคือเรื่องของผู้ที่ยังคงอยู่เมื่อคนอื่นจากไป คุลมเบไม่จำเป็นต้องทำประตู—he จำเป็นต้อง รู้สึก มัน สนามแข่งหายใจเหมือนเด็กไร้พ่อแม่อยู่ในพื้นที่แห่งเสรีภาพที่ยืนยาวกว่าประเพณี ผมเห็นพอแล้วว่าข่าวสารเหล่านี้—นี่ไม่ใช่องค์ประกอบทางธุรกิจ—มันคือการรวมใจ