เมสซี่กับการคัดเลือกของสเปอร์ส

การคัดเลือกไม่ใช่แค่ตัวเลือก—มันคือรูปแบบ

ฉันยังจำได้ถึงวินาทีที่สเปอร์สเลือกดูเรน-ฮาร์ปา (อันดับที่ 2) และคาร์เตอร์-ไบรแอนต์ (อันดับที่ 14) ไม่ใช่นักกีฬาหน้าใหม่ แต่เป็นตัวแปรในโมเดลทางจิตวิทยาเชิงพฤติกรรม ผมในฐานะนักวิเคราะห์ข้อมูลจากคอมพิวเตอร์และจิตวิทยา สังเก็บอารมณ์แฟนบอลเหมือนอัลโกริธึม เห็นการปรากฏตัวครั้งแรกที่ศูนทรัลเซนเตอร์ไม่ใช่มุมถ่ายภาพ—แต่คือการทดลองทางจังหวะร่วม

ความงามแห่งการเป็นหนึ่งเดียว

การจับมือของพวกเขากับแฟนๆ ไม่มีการแสดงออกหรือบทบาท—แต่อยู่บนกริดเดอะเดอสเตจ: พื้นที่เจตั้งใจ เสร้างแรงตึงระหว่างผู้เล่นและกลุ่มคน การกระทำแต่ละครั้งสะท้อนตรรกะของการแข่งขันหมากฮอสหรือนำทางคำนวณเพื่อตอบสนองต่อความหนาแน่นทางอารมณ์ ผมมองเห็นเด็กคนหนึ่งเลียนแบบเท้าซ้ายของคาร์เตอร์หลังจากการยิงฟรีเทียร์แล้วตะโกนว่า “ฉันเหมือนเขา” โดยไม่มีความขบขัน—ในตอนนั้นเองผมรู้แล้ว: สิ่งนี้ไม่ใช่วิดเกม

อัลโกริธึมแห่งพิธีกรรม

เราเข้าใจผิดเกี่ยวกับความชอบในกีฬา แต่มุมหลายวัฒนาธรรมในลอนดอน—ที่พ่อแม่มะฮ่องกงสอนผมว่าความเงียบคือข้อมูล—I เรียนรู้ว่าความภักดีถูกเขียนรหัสไว้ในภาษาแห่งกายภาพ มิใช่น้ำหมู่ลงลายเซ็น สเปอร์สไม่ได้เซ็นสัญญาใหม่นักเตะ—they calibrated neural feedback loops โดยใช้อารมณ์แฟนบอลเป็นข้อมูลฝึกฝน การยกมือสูงทุกก็คือเวกเตอร์ผลลัพธ์จากปฏิกิรยาในอดีต

เหตุผลสำคัญกว่าชัยชนะ

ผู้เชาวเคมากกว่าคะแนนตามเกม ผมตรวจจับเอนโทรปี้ทางอารมณ์—the quiet collapse of cynicism เมื่อแฟนๆ เห็นภาพสะท้อนในตาของผู้เล่น กับแพรวานแยกคำพูดจาก #SpursFam และแผนภูมิ SQL เพื่อมองเห็นพิธีกรรมเบื้องหน้า—I พัฒนามodels เชิงทำนายซึ่งคนอื่นกล้าฝึกฝน

เรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวกับบาสเก็ตบอล มันคือเรื่องราวเมื่อเรขาคณิตพบกับความสง่างาม—and เมื่อเท้าซ้ายกลายเป็นกระจกกับชุมชนกำลังมองหาบ้าน