แหวงวงชนะคือวัดความยิ่งใหญ่?

เตำหนิของแหวงวง

ฉันไม่สนใจว่าคุณมีกี่แหวงวง ฉันสนใจสิ่งที่คุณทำเมื่อไม่มีใครดู เจร์รี เวสต์เล่นฟายนอลเก้าครั้ง แต่ชนะแค่หนึ่งเดียว บาร์รี่ บอนด์สยิงโฮมรันกว่า700 แต่ไม่มีวันชามเปี้ยน เราเรียกพวกเขาว่า ‘ยิ่งใหญ่’—แต่นั้นเพราะสวมทอง? มันไม่ใช่วิเคราะห์ มันคือพิธี

มรดกที่เงียบ

ฉันเติบโตในสนามแข่งที่แหวงวงคือแท่นบูชา และสถิติคือคำสอน เราลืมไปแล้วว่าความยิ่งใหญ่นั้นไม่มีการประกาศ—มันถูกกระซับในภาพยนตร์ฝึกซ้อม ตอนกลางคืน เมื่อผู้เล่นจ้องเงาสะท้อนหลังเสียงระฆังจบ เวสต์ไม่ได้ชนะเก้าแชมป์—he สู้เพื่อเก้าโอกาส และเขาหยุดอยู่ตรงนั้น

ข้อมูลเบื้องหลังเรื่องราว

สถิตินับคะแนน การช่วยเหลือ PER—แต่วัดความกล้าหาญไม่ได้ คุณคำนวณความอดทนในตารางได้อย่างไร? ทำไมบางคนยังคงซื่อสัตย์กับเกมเมื่อชื่อเขาจางหายไปจากข่าว? บอนด์สไม่เคยชนะทั้งหมด—but เขาเปลี่ยนมุมมองของคำว่า ‘ยิ่งใหญ่’ ในยุคที่ปฏิเสธเขา

การปฏิวัติด้านเงียบ

ฉันมาที่นี่เพื่อปกป้องสถิติหรือโจมตีแฟนๆ ฉันมาเพราะเห็นเจร์รี เวสต์เดินเข้าห้องแต่งตัวหลังเกมเซเว่น—คนเดียว—andรู้แล้วว่าเขาชนะมากกว่าแหวงวงใดๆ ความยิ่งใหญ่มอบให้มา มันได้มาจากการพยายามในเงียบท และมันไม่มีทางจำเป็นพูดเพื่อจะจริง