การฝึกเงียบของคุซมา: บ้านที่ไม่มีเสียง

ก่อนเสียงสัญญาณ

ฉันไม่ฝึกเพื่อความสนใจ ฉันฝึกเพราะนาฬิกาไม่โกห์ ลอสแองเจลิสตอนรุ่งเช้า: สวนโล่งเปล่า แสงสลัว กลิ่นของหนังและเหงื่อบนพื้นคอนกรีต ไม่มีผู้รายงาน ไม่มีเสียงฮัพ เพียงฉัน เครื่องคำนวณเปิดอยู่บนม้าน เครื่องข้อมูลเลื่อนเหมือนบทกวี—แต้มละจังหวะ เป็นการหายใจ การกระโดดแต่ละครั้งเป็นช่วงหยุด ฤดูกาลที่แล้ว: 5.8 but, 2.2 rebounds, 34% จากระยะไกล ตัวเลขไม่แครากรักคุณเป็นที่รู้จัก พวกเขาแค่สนใจถ้าคุณแสดงตัว

Triad of Box Score

ฉันเชื่อว่าบาสเก็ตบอลไม่ได้ถูกเล่นด้วยเสน่ห์—มันถูกถอดรหัสผ่านความเงียบ ผู้ตามทางไม่จำเป็นเสียงปรบ applause เขาต้องการซ้ำรอบเมื่อไม่มีใครจับตาดู ทุกการพลาดคือข้อมูล ทุกการยิงสำเร็จคือความทรงจำ นี่ไม่ใช่อินนาลิติกส์ในฐานะการแสดง—มันคือศิลปะทางพฤติกรรมที่แอบซ่อนไว้ภายใต้การฝึกฝน เราชั่งคุณค่าจากสิ่งที่ยังพูดไม่ออก—แรงตึงระหว่างวินัยกับความสงสัย ระหว่างสิ่งที่คำนวณไว้… กับสิ่งที่รู้สึกได้

สิ่งที่ความพ่ายแพ้ครั้ง最后สอนคุณ?

เธอคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับการยิงประตู? ไม่ มันเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวเมื่อใครๆลืมชื่อคุณ มันเกี่ยวข้องกับการกลับไปยังสนามว่างเปล่าตอนรุ่งเช้า เพราะบางอย่างภายในยังคงเชื่อมั้น—in เลขอ, in จะจังหวะ, in อำนาธิปไตยแห่งความเงียบ domestic เปล่ามาจากป้ายหรือโฆษณา—แต่อยู่บนการทำซ้ำ, inตรรกะเย็นเยือกโดยพลังแห่งบทกวี