Mas Mahal ba ang Pagkabigo kaysa sa Tagumpay?

Ang Tahimik na Tagumpay
Naisip ko na ang pamagtitol ay patotoo ng halaga—hanggang ako’y naka-isa sa aking kuwarto sa Islington at nalaman: walang iba’y naglalar ng parehong laro. Sinasabing ang FMVP ang tagapagbigay ng halaga, at ang mga championship ay medalya na nakasabit sa identity. Ngunit dito, sa tahimik na sulok ng Islington, kung де silbi at pag-iisip ay nag-uugnayan: Ano kung ang panalo ay tanging ingay?
Ang Iba Pang Mga Lalaro Ay mga Multo
Tawagin nila itong ‘tagumpay’ kapag ikaw nasa podium. Pero ano naman sa mga hindi napiling? Ang mga nagbasa ng psychology papers habang hinihintay ang mga highlights? Ang kanilang tagumpay ay hindi nakasulat sa scoreboard—kundi nababatid sa DMs tuwing 2 a.m., isinusulat sa journal na walang binabasa. Nakita ko siyang umiiyak dahil alam niya: ang pagkikita ay hindi pareho sa pagpili.
Bakit Tayo’y Nagpapahina Nang Normalisado?
Iniiwan natin ang iba bilang ‘support roles’ gaya ng multo sa isang algorithm para sa engagement metrics. Pero hindi sumusukat ang empatiya sa TikTok graphs. Ang totoong gastos ay hindi sinusukat sa likes—itinuturo ito sa hininga matapos magmidnight, sa puwang mula ‘nandito ako’ hanggang ‘hindi sapat ako’. Sino ba’y nawala kapag tinitingnan natin ang aplyaus bilang pagkakaroon? Baka’ti’y tunay na MVP ay hindi napapaskil—kahit tahimik na iniibig ng mga pumili na nananatili.
JadeLane93
Mainit na komento (1)

Kalau semua sibuk kejar medali juara di podium, aku malah ngecek DM jam 3 pagi… Nggak ada yang baca catatan ku, tapi ada yang ngirim emotikon “semangatnya kok?” 😅 Kalo menang itu penting, tapi jadi manusia itu lebih penting—terutama pas lagi tidur sendirian di apartemen kecil di Jakarta. Kamu juga pernah ngerasain kayak gitu? Klik follow → simpan energy pack ini sebelum tidur lagi…

