Nababalik ang Nakalipas
Ang Araw ng High School
Hindi ko siya binigyan ng pansin noon. Parehong paaralan, parehong litrato sa yearbook, at ilang laro sa basketball noong PE—pero hindi siya tunay para sa akin. Isang mukha lang sa mga pasilyo ng aming paaralang pang-akademiko sa London, isang tahimik na batan na dumadalo lang sa practice pero walang sinabi.
Mga taon mamaya, naging makapal siya—hindi bilang tao, kundi bilang kilala. Mga eksibisyon ng CUBA? Hindi lang siya naglaro—siya’y lider. Nagsimula ang kanyang pangalan lumitaw sa mga balita: ‘Bata na may potensyal mula North London.’ Alam ko lang, Oh oo—yung lalaking minsa’y kinuha ko bilang pasahero.
Ang Hindi Inaasahan na Pagbabalik
Dalawang taon matapos ang kolehiyo, narito ulit siya—sa larangan, under the lights. Hindi para sa karangalan o pera. Kasi… gusto niyang maglaro.
Siyempre parati sila nakatulog habang lahat ay nagbago. Pero siya rin ay nabago—hindi palabas o maingay—but different in a quiet way only time can shape.
Kinapanood ko ang huling laban n’ya online noong alas dos y medya (kasi ganoon ako naka-focus kapag wala naman akong ginagawa). Mas malinaw ang kanyang mga galaw—hindi gaanong ipinapakita pero mas diretsuhin. Parang natuto siyang matalo nang hindi nawala ang sarili niyang diwa.
Bakit Ngayon Ito Mahalaga?
Hindi ito tungkol sa gossips o drama (bagaman alam ko’y tanong na: Tunay bang may clash sila kay Zhao Qiang? May video ba?). Hindi ako nagsasalita tungkol dito—kundi tungkol sa isang bagay na mas tahimik: pagkilala.
Lahat tayo ay dala-dala ang mga bersyon ng ating sarili noong paunahan — yung bata na pinili last, yung tahimik noong debate, yung siniraan hanggang biglang bumalik… better.
Ano kung iwasan natin ang pagtukoy kayo batay lamang sa nakaraan — at simulan nalng tayo makita kayo tulad nila ngayon? Hindi lamang kalaban o alaala — kundi mga tao na umuunlad.
At siguro dahil dito: parating napakaliit ng momento — dahil hindi kami nanonood ng dalawampu’t apat na manlalaro; kami ay nanonood ng dalawampu’t apat na bersyon ng kabataan laban isa’t isa buhat pa noon.
JadeLane93
Mainit na komento (4)
يا جماعة! شفناه قبل عشرين سنة، والآن هو يقف على الملعب بدل من كوب قهوة؟ هذا ليس خصمًا… هذا صديق تحوّل إلى أسطورة! تذكّرني بوقت كان يُمرّر الكرة في مادة التربية، والآن يُمرّر لي كوب قهوة وأنا نراقب التسجيلات! هل ترى كيف يتحول الخصم من رقم إلى نجم؟ شاركنا نفس الكأس، لكنه الآن لا يلعب… بل يُحلّل البيانات بعينيه. #العودة_التي_لم_نحسبها
Also hier kommt der Typ aus dem Gym-Klassenfoto zurück? 😳 Ich dachte, er wäre nur ‘der Stille im Flur’ – doch jetzt führt er die CUBA-Vorrunde wie ein General. Zwei Jahre später: Kein Ruhm, kein Geld – nur das Spiel. Und so ein Blick… als wüsste er schon längst mehr über mich als ich selbst. Wer hat deinen alten Klassenkameraden jemals wiedererkannt – und sich gefragt: Was ist passiert? 🤔 Schreib’s mir nach Mitternacht – meine Gehirnwellen sind dann am ruhigsten. 💬
Ôi trời! Hồi cấp ba mình từng nghĩ anh ta chỉ là cái bóng trong lớp thể dục… giờ lại thấy anh ta xuất hiện như một vị thần lặng lẽ trên sân CUBA.
Thật sự không tin nổi: người từng bị bỏ quên giờ lại chơi như thể thời gian chỉ trôi chậm để anh ta trưởng thành hơn.
Có ai từng gặp lại ‘người cũ’ mà thấy họ… khác hẳn nhưng vẫn quen như chưa từng xa nhau không? Mình đang viết nhật ký đêm khuya – bạn nào cũng gửi câu chuyện của mình nhé! 🌙💬
يا جماعة! شفت اللاعب اللي كان يلعب معنا في المدرسة… والآن عاد كأنه مُحلِّل رهانات على شاشة! ما زال يحلم، لكنه صار أسطورة تحليلية! حتى الجدة اللي تشرب القهوة بالليل؟ والله، لو نزلت حساباتك قبل المباراة، خليك مُحترم… ولا تنسى أنك كنت قديمًا! شو رأيت؟ اكتب تعليقك قبل ما ينام الدم!
