Ang Quiet Rise ni Anferni Simmons

Ang Kourt Kung де Wala Kang Nakita

Pito akong dinede na dadalhin ako sa AAU court sa umaga. ‘Ang tagumpay ay nasa detalye,’ sabi niya—bawat free throw, daan-daanan hanggang maikli ang mga wrist ko. Si nanay ay nakaupo malapit sa akin, tahimik, basa ang mga mata. Si lolo—Jack-Carter—ay humihinga mula sa braso: ‘Ikaw ang magtatapos sa kanila.’ Pero hindi ko inisip.

Ang Ant-Man Na Nagshot Sa Kapaitian

Sampu akong nakikita ang NBA summer camp gamit ang stolen ticket ni William’s uncle. Hindi ko nais maging like Harden o Holiday—I nais lamang magdisappear sa sulok at magshoot habang lahat ay natutulog. Tinawag ako bilang ‘Ant-Man’ dahil sobrang maliit, mahina, tahimik. Pero nung tinatawag ni Curry ang league, natuto ako: ang puntos ay hindi galing sa athleticism—kundi sa tiyaga.

Ang Pagbagsak Bago Ang Pag-Asenso

Nagsawa ang high school—6’1”, biglang pagtaas, magic ng midcourt. Ngunit paano? Ang coaches ay ipinasa ako. Nakaupo lang ako sa bench habang iba’y naging stars. Hindi akong tinede sa recruiting brochures; wala akong stats sa ESPN.

Ang Trade Na Tumuturo Sa Pagniningas

Tinirahan ako ni Portland sa #24—not dahil may potensyal, kundi dahil kailangan nila ng isang taong alam kung paano mawalan nang tahimik bago manalo. Nung dumating si Lillard at gumalaw si CJ McCollum? Ibinigay nila sakin oras—not pera—and isinalo ko ang lungkot bilang gravity.

Noong Enero 3? Fortyn-three points. Bukas na araw? Namatay si Lolo Jack. Hindi ako umiiyak on camera na iyon. Nagpapatuloy lang akong magshot—at para unggod na beses—isinalo ko siya.