Naglakbay ako sa isang court sa Bronx, kung saan ang bawat hulmoy ay nagtuturo ng physics, hindi luck. Ang mga underdog ay hindi ipinanganak—kundi binuo sa gabi, nang walang nakikita.

Bilang isang data analyst, hindi ko binabale ang gut feeling—kundi ang mga numero. Ang pagprotek ng rim ni Thunder at bilis ni Timber ay hindi kuwento, kundi variable sa regression. Ang talo ay nasa expected points per possession.

Sinuri ng isang mapagpapalay na analista ang pagkakatawan ni James Harden—hindi ang dami, kundi ang pasinsya. Sa 2013 at 2017, naging sining ang bawat hulihon bilang isang pagsusuri ng data.

Nakikita ko ang 90-point na profile ni Yang Hanshen—hindi lang isang numero, kundi pagbabago sa tradisyonal na pagsubaybay ng NBA. Ang kanyang court IQ at spatial awareness ay nagpapakita ng susi sa lumang modelo.

Hindi dahil kulang sila sa pagskore—kundi dahil nagpapakita ng BPM ang dami kaysa sa kalidad. Ipinapalais ng sistema ang defensive grit, spacing IQ, at quiet leadership na walang tala.

Nag-analisa ako ng higit sa 200+ Game 6 sa NBA playoffs—hindi bilang fan, kundi bilang statistician. Ang tagumpay ay hindi emosyon, kundi precision sa bawat millisecond: rebound, defense, at transition. Walang ingay—meron lang data.

Nakita ko si Kuzma sa gym sa umaga—walang tao, walang ingay, only ang ritmo ng pagtitiis. Ang bawat puntos at rebound ay hindi para sa tanyag—kundi para sa kahulugan ng pagsisikap.

Nakita ko ang pagpapalabas ni St. John Bosco HS sa Shanghai Youth—90-66, hindi dahil sa luck, kundi dahil sa tama at detalyadong pagsusuri. Ang bawat shot, pass, at defense ay may layunin—data ang nagwagi.

Habang ang NBA media day ay nakatuon sa rookie na si Fletcher na nagsuot ng #32 para sa Mavericks, hindi ko lang binabantayan ang numero—nag-uugnay ako ng datos. Totoo ito: ang #32 ay may kakaibang kasaysayan at posibilidad.