Noong ako'y naging psikologo sa London, natutunan kong ang Memphis ay hindi tungkol sa tagumpay—kundi sa tahimik na pag-ibig, pagkakasama, at pagtanggap sa sarili. Dito, ang kalungkutan ay may sayaw.

Natutunan kong ang totoong tagumpay ay hindi sa pagpili, kundi sa tahimik na pagtitiyagang matapos mabagsak. Ipinapakita rito ang takas ng mga batang athlete—hindi stats, kundi kalupitan.

Pagkatapos ng pato, sa tahimik na silid ng gabi—nawala ang sigaw, naiwan ang puso. Ang panalo ay hindi tungkol sa gol; ito ay tungkol sa kaya mong bangon pagkatapos mabagsak ang scoreboard.