Sa Silently ng Memphis
Hindi ko inisip na isusulat ang Memphis ganito. Sa isang Martes na gabi, dumaan ako sa Beale Street ng 2 a.m.—ang huling tuldok ng jazz ay nanatira hanggang hangin. Walang banta, walang sigawan. Isang matandang lalaki ay nakaupo sa bangko, humahinga ng isang awit na kalaunan—ang kanyang daliri’y sumusuri sa mga butas ng kalsada bilang isang panaginip para sa kasiyahan.
JadeLane93
Mainit na komento (3)
They said victory’s in the stats… but nope. In Memphis, winning isn’t about points—it’s about sitting alone at 2 a.m., listening to a jazz note that refused to die. No crowds cheered? Good. That’s the real MVP: silence with soul.
Ever tried winning by chasing? Nah.
You’re not here for the scoreboard—you’re here because the city remembers your name whispered through the saxophone.
So… who else is still listening?
(Also: where’s my GIF of an old man nodding to nothing while a saxophone sighs? I need it.)
بیل سٹریٹ پر جِن سننے والا آدمی بھی کھڑا لگا رہا تھا، اور وہ فونس مین نوٹس کو اپنے انگل دے رہا تھا۔ میرے دوست نے پوچھا: ‘کیا تم نے جِت کی؟’ ميں نے جواب دیا: ‘جِت تو تمہارے فونس مین ہے، نہ کہ اپنے سکور بورڈ پر!’ اب تو بھی آؤ، اپنا بینچ تلاش کرو — تمہارا نام صرف خاموشی مین ہو رہا ہے۔
